خوشحالم که سی سال پیش وفتی وارد آموزش وپرورش شذم در بین همکلاسان وهمکاران و..... اگر تعریف ازخود نباشد از نظر علم وخلافیت و روش تذریس رتبه یک را داشتم وبه فولی توانستم در طول سی سال خدمتم  فسیل نشوم و در هر ترم یا هر سال برای تدریس یک کتاب با همان مطالب گذشته حرف تازه ای برای گفتن داشته باشم و  همچنین خوشحالم  در حین باز نشسته شدن باز هم بهترین هستم واطرافیانم ؟؟؟؟ رفتنم را برای آموزش وپرورش حیف ودریغ می دانند 

هنر جویان سال سومم احساس غرور می کنند که رفتنم با رفتن آنها هماهنگ شده و هنر جویان سال دومم در خواست ماندنم را دارند 

خرسندم از اینکه افرادی هستند که از رفتنم ابراز خوشحالی می کنند که این هم حکایت از حیف و  دریغ بودنم را دارد 

تلاش صادفانه ام موجب شد افراد ؟؟؟؟ نتوانندمتظاهرانه احساس ناراحتی کنندو در غیابم طور دیگر رفتار کنند  

خداوند را شاکرم که این همه توانایی وتواننمدی به من عطا کردو  به من  فرصت داد از آنها استفاده مفید نمایم